„Regiony pojedynczych herezji” to książka intrygująca, odważna, brawurowa, może nawet odrobinę bezczelna w próbie ujęcia literackiego kanonu. Jest pełna narracyjnej werwy, kreśląca wciągającą historię, otwarta na literaturoznawczego profana, nie upraszająca, ale dbająca o kontakt z czytelnikiem.

 Piotr Sadzik (ur. 1989) – krytyk literacki, eseista, pracownik Wydziału Polonistyki UW, juror Nagrody Literackiej m. st. Warszawy. Współredaktor m.in. „Widm Derridy” i redaktor tomu „Imiona anomii. Literatura wobec doświadczenia stanu wyjątkowego”. Autor kilkudziesięciu artykułów naukowych i kilku opracowań edytorskich. Przełożył m.in. „Fichus” i „W końcu nauczyć się żyć” Jacques’a Derridy oraz (wraz z Patrykiem Szajem) „Zoografie” Matthew Calarco. Współpracuje z „Dwutygodnikiem”, publikuje także w „Literaturze na Świecie” i „Krytyce Politycznej”. Autor nominowanej do PNL książki „Regiony pojedynczych herezji. Marańskie wyjścia w prozie polskiej XX wieku” (Wydawnictwo Austeria).

PROF. GRZEGORZ OLSZAŃSKI, CZŁONEK KAPITUŁY POZNAŃSKIEJ NAGRODY LITERACKIEJ:

„Regiony pojedynczych herezji” to książka intrygująca, odważna, brawurowa, może nawet odrobinę bezczelna w próbie ujęcia literackiego kanonu. Jest pełna narracyjnej werwy, kreśląca wciągającą historię, otwarta na literaturoznawczego profana, nie upraszająca, ale dbająca o kontakt z czytelnikiem. Jej patronem mógłby być Umberto Eco, który zalecał, żeby historię swych badań naukowych opowiadać jak powieść kryminalną.

---

Cały tekst Grzegorza Olszańskiego

Rozmowa Pawła Jasnowskiego z Piotrem Sadzikiem