Justyna Kulikowska sprawdza granice liryki. Pewną ręką stawia efektowne dystychy i buduje poemat z przypisami, w którym podejrzliwie przygląda się poezji jako formie opresji – i przestajemy ufać jej precyzyjnym aforyzmom.
Justyna Kulikowska (ur. 1993) – poetka. Autorka tomów „Hejt i inne bangery” (2018), „Tab_s” (2020), „gift. z Podlasia” (2021) i „Obóz zabaw” (2023). Nominowana do Nagrody Literackiej m.st. Warszawy (2022, 2024), do Nagrody Literackiej „Nike” (2021, 2022). Laureatka Nagrody im. Kazimiery Iłłakowiczówny (2019), Nagrody Literackiej Gdynia (2022) i Nagrody Literackiej Prezydenta Miasta Białegostoku im. Wiesława Kazaneckiego (2022 i 2024). Dorastała w Żebrach, nadal mieszka na Podlasiu.
MARCIN JAWORSKI, PRZEWODNICZĄCY POZNAŃSKIEJ NAGRODY LITERACKIEJ:
Kulikowska sprawdza granice liryki. Pewną ręką stawia efektowne dystychy i buduje poemat z przypisami, w którym podejrzliwie przygląda się poezji jako formie opresji – i przestajemy ufać jej precyzyjnym aforyzmom. Testuje tradycję, w której awangardowy eksperyment stał się drogą do wykluczenia – i wolność przestaje być oczywistym przeciwieństwem przymusu. Od dosadności do intymnej czułości, od pieśni żałobnej do lirycznego wyznania rozpina skalę sposobów komunikacji między ja i ty, od my do wy – i tracimy pewność, że wiersz, że język wyzwalają od przemocy.
KAROL FRANCUZIK, SEKRETARZ POZNAŃSKIEJ NAGRODY LITERACKIEJ:
To poezja silna, ale nie przesilona, mocna, ale nie wzmacniająca się sobą. Justyna Kulikowska nie wyręcza czytelniczek i czytelników w myśleniu. Szuka sprzymierzeńców we współodczuwaniu, współistnieniu czy współigraniu – w języku, świecie, w naszym tu i teraz. I robi to kapitalnie. Ale nie jest to koegzystencja łatwa. Poetka ucieka od prostych pokrzepień, poklasku. A nawet od współweselenia się z prawdą. Czymkolwiek ta prawda jest.
